వాన

కథా సారంగ లో నా కథ

http://magazine.saarangabooks.com/2015/10/29/వాన/

వాన

వినత వస్తానన్నది. ఆ కబురు అతనిలో ఆనందాన్నినింపింది. ఆమె మెయిల్ అందుకున్న రోజంతా ఉండి ఉండి పెదవులమీదకు చిరునవ్వొస్తూ ఉంది. ఆపుకోలేనంత సంతోషం గుండెలనిండా నిండి, అది పెదవులవరకూ పాకుతోంది.

దాదాపు రెండేళ్ళవుతోంది తనని చూసి. మొట్టమొదటి సారి కలుసుకోబోతున్నట్లు అనిపిస్తోంది . దేవ్ కిటికీ నుండి బయటకు చూస్తున్నాడు. మధ్యాహ్నం నాలుగింటికే చీకటిపడుతున్నట్లనిపిస్తే , ఆకాశం వంక చూశాడు వాన వచ్చేట్టు మబ్బు పట్టి ఉంది. కాసేపట్లో జడివాన కురుస్తుందని తెలుస్తోంది . కిటికీ బయట చెట్టు చినుకు కోసం ఎదురుచూస్తున్నట్టు ఆనందంగా ఊగిపోతోంది.

ఇల్లంతా సర్ది ఉంచాడు. చికెన్ కూర వండాడు. అందులో ఆలూ ముక్కలు వినతకు ఇష్టం.

“దేవ్ , హాస్టల్ లో కుక్ కు నువ్వు చేసినట్టు కుదరదు. బాగా మెత్తగా అయినా అయిపోతాయి. లేకపోతే గట్టిగా అయినా ఉంటాయి.” అనేది కిచెన్ లో ప్లాట్ ఫాం మీద కూర్చుని.

ఆలూ ముక్కల్ని సంతృప్తిగా కదిపాడు.

భోజనం హాట్ బాక్స్ లో సర్దాడు.

హాల్లోకి వచ్చి కిటికీ దగ్గర నుంచున్నాడు. కిటికీ బయట చెట్టు ,వర్షంలో తడుస్తూ పులకరించి పోతోంది. ఆమె కూడా, రావడం లో తుఫానుకు తక్కువేం కాదు.

ఆమెకు ఎంతో మంది స్నేహితులు. ఎప్పుడూ అతను నిద్రపోయిన తర్వాతే ఇంటికి చేరుకునేది. డూప్లికేట్ కీ తో తలుపు తీసి, మెల్లగా లోపలికి వచ్చి, సోఫాలో నిద్రపోతున్న అతన్ని సర్ప్రైజ్ చేసేది. ఆ బరువు, ఆ తియ్యని నారింజతొనల పరిమళం, రుచి … ఊపిరాడడం లేదని చెప్పాలనిపించినా , వదలలేనంత ఇష్టంగా, సుఖంగా ఉండేవి. రాత్రి మూడో ,నాలుగో అయ్యాక , అలసిపోయి సోఫాలో నిద్రపోయేది. అతను కాసేపు తన రీసెర్చ్ పని చేసుకుని ,ఇంటిపనులు కూడా పూర్తి చేసేవాడు. ఆమె లేచేసరికి పక్కనే టేబుల్ మీద ఒక చీటీ ఉండేది. ఆమెకోసం వండిన వంట వివరాలు.

ఆమె వెళ్ళిపోయిన తర్వాత అతనెప్పుడూ ఆ సోఫాలో నిద్రపోలేదు. అదంటే గౌరవం, అదంటే ప్రేమ. ఆ సోఫాలో ఇద్దరూ మౌనంగా చెప్పుకున్న కబుర్లు, పంచుకున్న రుచులు. వాటిని చెదరగొట్టడం ఇష్టం లేక. వాన విసురుగా వచ్చి అతన్ని తడిపెయ్యాలని గ్లాస్ విండోను తాకుతోంది. ఏవేవో జ్ఞాపకాలు మాత్రం జడివానలా తడిపేస్తున్నాయి.

******

యూనివర్సిటీలో అతను మెరిట్ విద్యార్థి. ప్రతి సబ్జెక్ట్ లోనూ గోల్డ్ మెడల్స్. అమ్మాయిలంతా అందమైన వాడని , అందుకే ఎవరివంకా చూడడనీ అనుకునేవాళ్ళు . వినత దగ్గరయేవరకూ అతనికి ఆడపిల్లలతో స్నేహం తెలియదు.

వినత తనంతట తనే వచ్చి పరిచయం పెంచుకుంది.

ఎన్నో కబుర్లు చెప్పేది. అతని రూం లోనే పడినిద్రపోయేది. ఆమెకు ఇష్టమైన వంట చేసిపెట్టేవాడు.

“అందగాడివనీ యూనివర్సిటీలో అమ్మాయిలందరికీ నువ్వంటే క్రేజ్ తెలుసా? “

“నీతో పరిచయం చేసుకోవడం ఎంత కష్టమో అన్నారు మా హాస్టల్ గర్ల్స్. “

“పందెం కట్టాము. చివరకు నేనే గెలిచాను.”

“నీతో స్నేహం చేస్తున్నానని ఒకటే కుళ్ళుపడుతున్నారు.”

అన్నీ చిరునవ్వుతో విన్నాడు.

“ నీ ఫ్లాట్ కు వచ్చాననీ, నువ్వు చికెన్ వండితే తిన్నానని చెప్తే నమ్మడం లేదు.”

“వచ్చే ఆదివారం వాళ్ళను కూడా పిలువు.”

ఆమాటకు అలిగి కూర్చుంది. అతను తనకు మాత్రమే దక్కాలంది. ఎర్రెర్రని బుగ్గలవెంట కారిపోతున్న కన్నీళ్ళు చూడలేక చేత్తో తుడవబోయాడు. ఆ చేయి అలాగే పట్టుకుంది. దగ్గరైంది. పెళ్ళి చేసుకుందామంది.

వృత్తి లోనే ఎక్కువ సంతోషం ఉంటుందని చెప్పాడు.

తెలుసంది.

ఆమెతో ఎక్కువ సమయం గడపలేనేమోనన్నాడు.

ఫర్వాలేదంది.

కుదరదని ఆమెతో చెప్పలేక టైం కావాలన్నాడు.

రీసెర్చ్ పనిలో అతని పగలూ రాత్రీ తెలిసేదికాదు. డిపార్ట్ మెంట్ చీఫ్ గా అతనికి అవకాశం వచ్చినా వద్దన్నాడు. డిపార్ట్ మెంట్ వ్యవహారాలు చూసుకోవడం మొదలు పెడితే, తన రీసెర్చ్ కు అడ్డొస్తుందని. రీసెర్చ్ సైంటిస్ట్ గానే ఉండిపోతానన్నాడు. అందరూ అతన్ని పిచ్చివాడన్నారు. అనుభవం తక్కువైనా సరే, అతని స్నేహితుడు హెడ్ గా ప్రమోట్ చెయ్యబడ్డాడు.

అతని మంచిచెడ్డలు చూసేది కూడా ఆ స్నేహితుడే. ఓ రోజు అతనొచ్చాడు.

“దేవ్, నీతో ఒక విషయం మాట్లాడాలి.”

“నీ మీద అందరికీ ఒక మంచి అభిప్రాయం ఉంది.” కాసేపాగి, “ఆమె నీ ఫ్లాట్ కు రావడం, ఉండిపోవడం…. అది ..కొంచం..బాగా... లేదు. కానీ, ఇది నా అభిప్రాయం కాదు దేవ్” ఎలా చెప్పాలో తెలియక మిత్రుడు తడబడ్డాడు.

స్నేహితుడు ఏం చెప్పాలనుకుంటున్నాడో.. అతనికి అర్థమైంది.

“రావద్దని ఎలా చెప్పను.”

“పోనీ రమ్మనే చెప్పు.. దేవ్”

అర్థం కానట్టు చూశాడు.

“దేవ్...నీ జీవితం లోకి రమ్మను. ఎన్నాళ్ళుంటావిలా.” అన్నాడు మిత్రుడు చిరునవ్వుతో.

ఆ తర్వాత మూడువారాలకు అతని మిత్రుడైన చీఫ్ చేతులమీదగా పెళ్ళి అయింది.

ఆ మర్నాడు , అతని చేతుల్లో ఒదిగిపోతూ ‘కనిపించినంత బుద్ధిమంతుడివి కాదని’ చెప్పింది సిగ్గుపడుతూ.

ఆ మాట చెప్తూ ఆమె చూసిన చూపుకు, అతనికి తెలియని మత్తు కమ్మేసింది. అంతకు మునుపెన్నడూ ఎరగని గర్వమేదో తలకెక్కింది. ఏ గోల్డ్ మెడల్ ఇవ్వలేనంత గర్వం.

ప్రతిసారీ, ఆమెను ఓడించి సంతోషపెట్టేవాడు. ఇంటిపనులేం రావు ఆమెకు. నిద్రపోయిందంటే పిడుగులు పడినా లేవని పసితనపు నిద్ర. ఆమె నిద్ర చెడగొట్టకుండా ఇంటిపనంతా చేసేవాడు.

అతను పనిచేసే యూనివర్సిటీ చుట్టుపక్కల , ఎక్కువగా పశువుల మీద ఆధారపడి బతికే గ్రామాలున్నాయి. కొంతకాలం నుండీ పశువులకు జబ్బు వచ్చి త్వరత్వరగా చనిపోతుండడం ప్రభుత్వానికి ఆందోళన కలిగించింది. పరీక్షల కోసం రక్తపు శాంపిల్స్ వేరే ఊరికి పంపి ఆ ఫలితాలకోసం ఎదురుచూసే సమయానికి జబ్బు బారిన పడ్డ పశువులు చనిపోతుండేవి. పోనీ అన్ని పశువులకూ ఇవ్వాలంటే, మందు చాలా ఖరీదెక్కువ. ఆ వ్యాధి విషయం లో పరిశోధన కోసమని ప్రభుత్వం అతన్ని ప్రత్యేకంగా నియమించింది.

అదే సమయంలో ఆమెకు వేరే దేశంలో ఉద్యోగం వచ్చింది. ఇక్కడి ఉద్యోగం వదిలి తనతో రమ్మంది. అక్కడకు వెళ్ళాక అతను కూడా పని వెతుక్కోవచ్చని చెప్పింది. అతను రాలేనన్నాడు. కోపంతో వెళ్ళింది. కొన్నాళ్ళవరకు ఫోన్లో కోపంతోనే మాట్లాడేది. కొన్నాళ్ళ తర్వాత ఆమె కోపం తెలిసేదికాదు. ఎందుకంటే ఫోన్ కు జవాబివ్వడం మానేసింది.

అతను తన పరిశోధనల్లో మునిగిపోయాడు.

కొన్ని నెలల తర్వాత , పది నిముషాల్లోనే వ్యాధి నిర్థారణ చెయ్యగల పరీక్ష కనుకున్నాడు అది కూడా అతి తక్కువ ఖర్చులో. ఆ పరిశోధన వలన ఎన్నో పశువులు రక్షింపబడ్డాయి. ఎంతో ఖర్చు తగ్గింది. అతను చేసిన పరిశోధనకు ఆ సంవత్సరం ఉత్తమ పరిశోధనగా ప్రభుత్వం అవార్డ్ ప్రకటించింది.

ఆ తర్వాత రోజు యూనివర్సిటీ తరఫునుండి అతనికి సన్మానం జరగనుంది. ఆమెకు మెయిల్ లో తెలియపరచి , వీలైతే రమ్మన్నాడు.

విషయం విన్న తర్వాత అభినందనలు చెప్తూ , తను వస్తున్నట్టు అతనికి జవాబిచ్చింది.

*********

మెసేజ్ వచ్చిన శబ్దంతో ఫోన్ తీసి చూశాడు.

ఫ్లైట్ రావడం లేటైందనీ, తను ఎయిర్ పోర్ట్ నుండి డైరెక్ట్ గా యూనివర్సిటీకు వస్తానని, తనకోసం చూడకుండా అతన్ని ఫంక్షన్ కు వెళ్ళమని మెసేజ్ ఇచ్చింది.

స్టేజ్ మీద కూర్చున్న తర్వాత ఆమెకోసమే వెతుకుతున్నాడు. ఎవరెవరో వచ్చి అతని గురించి ఏవేవో మంచిమాటలు చెప్తున్నాడు. మనసులో గుబులు , అలజడి తుఫానులా కమ్ముకున్నాయి. ఆమెను కలుసుకోబోయే క్షణాలు అందరిమధ్యా కాకుండా వంటరిగా అయితే బాగుండనిపించింది. ఎప్పటికో గులాబిరంగు చీరలో ఆమె కనిపించింది. గుండెల్లో ముసురుకమ్మిన గుబులంతటినీ తుడిచేసింది, ఆమె చిరునవ్వు.

ఆమె వైపు చూసిన చూపులో తన ప్రేమనంతా నింపాడు. ఆమెకు మాత్రమే అర్థమయేట్లు ఆ నిశ్శబ్ద సంభాషణలో గుండెలోని ప్రేమంతా తెలియజేశాడు. తెలియజేసిన తర్వాత గుండె బరువు తగ్గుతుందని అనుకున్నాడు కానీ, ఆమె పట్ల రెట్టింపు ప్రేమతో మరింత బరువెక్కింది.

ఇద్దరూ ఇంటికి వెళ్ళే టైం కు బాగా రాత్రయింది. యూనివర్సిటీ వాళ్ళు ఏర్పాటు చేసిన విందులో ఇద్దరూ ఏమీ తినలేకపోయారు. ఇంటికి వచ్చిన తర్వాత ఇష్టమైనవి తినిపించాడు. ఆమె నోటికందించే ప్రతి ముద్దలోనూ, ప్రేమ కలిపి ముద్దు చేశాడు.

ఎన్నో రోజుల తర్వాత సోఫా కు బరువు తెలిసింది.

**********

ఆ తర్వాతిరోజు యూనివర్సిటీ కు సెలవు. అతను ఇంట్లోనే ఉన్నాడు. ఎక్కువ రోజులుండడం కుదరదనీ , ఒక విషయం లో అతన్ని అభ్యర్థించడానికి వచ్చానని , అతను సరే అంటే త్వరగా వెళ్ళిపోవాలని చెప్పింది ఆమె.

ఆమెకేం కావాలో అడగమన్నాడు.

“మరి నేనేం అడిగినా ఇచ్చేయాలి.” గారాంగా

తలవంచి ఆమె కళ్ళల్లోకి చూస్తూ, చెంప మీద చిన్న గా తట్టాడు. డన్ అన్నట్టు.

“తర్వాత కాదనకూడదు.”

కళ్ళతోనే భరోసా ఇచ్చాడు.

“దేవ్...నువ్వు మంచివాడివే. నాకే కష్టమూ కలిగించవు. ఏదడిగినా తీరుస్తావు.” అతని వళ్ళో కూర్చుని చెప్తూ ...చెప్తూ లేచి, సోఫా అంచున కూర్చుంది. “ఒట్టి ప్రొఫెషన్ తప్ప నీకింకో లోకం తెలియదు. పార్టీలకు రావు. ఎవరితోనూ కలవలేవు. నాప్రపంచంలోకి నిన్ను తీసుకెళ్ళలేను. నీ లోకం లోకి అడుగుపెట్టలేను.”

“………”

“నీ దగ్గర నేను సుఖంగా లేనని చెప్పలేను. కానీ ఎన్నాళ్ళుండగలవు. రేపు ఇద్దరికీ వయసైపోతుంది. అప్పుడు ఎంత బోర్ కొడుతుంది? నువ్వెప్పుడూ నీ ఉద్యోగం లో గడిపెయ్యగలవు. నాకో..ఎలా గడపాలి నేను?”

అతను మాట్లాడకుండా ఆమె వంకే చూస్తున్నాడు.

“నాకు తెలుసు నువ్వెంత మంచోడివో..ఏం చెయ్యను చెప్పు . జీవితమంతా స్వీట్లే తిని బతకలేంకదా..వెగటనిపిస్తుంది. లైఫంతా బోర్ గా గడపలేను కదా?”

అతనికి అర్థమయ్యేందుకు చెప్పుకు పోతోంది.

“ఏం కావాలో చెప్పు?” అడిగాడు.

“ఒకవేళ నేనడిగేది నీకిష్టం లేకపోతే?”

“నా ఇష్టం తో పనిలేదు. నాకు వీలైనదేదైనా సరే చేస్తాను.”

“డివోర్స్ ఇవ్వు దేవ్.”

ఆమె అడిగింది, అతను ఊహించాననుకున్నాడో, తన ఊహకే అందనిదో అతనికి వెంటనే అర్థం కాలేదు.

“నువ్వంటే ఇష్టం లేక అడగడం లేదు దేవ్. అదొక్కటే అర్థం చేసుకో” అంది.

అతను మౌనంగా ఉండడం చూసి “ఒట్టేశావు. కాదనన్నావు.”

“ఇప్పుడుమాత్రం కాదన్నానా? “ చిరునవ్వు నవ్వడానికి ప్రయత్నించాడు.

గుండె తొణకలేదు. కానీ పెదవి వణికింది. చిరునవ్వుతో కప్పేశాడు.

ఆ సాయంత్రం ఆమె వెళ్ళిపోయింది. వర్షం కురుస్తూనే ఉంది.

ఆ రాత్రి హాల్లో పడుకోలేకపోయాడు. ఆ సోఫా నిండా ఎన్నో జ్ఞాపకాలు. లోపల అంతా ఖాళీగా ఉంది. నింపడానికేం లేదు. ఎన్నో సువాసనలు, మరచిపోలేని గత జన్మల వాసనలు. అవన్నీ చుట్టుముట్టి దాడి చేస్తున్నాయి. బెడ్ రూం లో కెళ్ళి మునగదీసుకుని పడుకున్నాడు. ఆకలి కేకలు వినిపిస్తున్నాయి. పెడచెవిన పెట్టాడు. పక్కనే ఉన్న మంచినీళ్ళు తాగాడు.

“బాధగా ఉందా?” లోపల్నుండి ఎవరో అడిగారు. సమాధానం చెప్పలేదు. నిద్రపోదామన్న ఆలోచనకూడా లేదు. కళ్ళుమూసుకున్నాడు. ఎప్పుడో ఒక రాత్రివేళ నిద్రపట్టింది. మరో అరగంటకే నిజం చెళ్ళుమన్నట్టు లేపేసింది. సగం నిద్ర , సగం మెలకువతో నాలుగింటికి వరకు గడిపాడు. తెల్లవారాక లేచి, స్నానం చేసి ఎప్పట్లా కాలేజికి రెడీ అయ్యాడు.

బయటికి వెళ్తూ వెళ్తూ, సోఫా వంక చూశాడు. గుండె బరువు మరింత పెరిగింది. కాలివేళ్ళలో ఒక వేలు ఇంకాలోపల ఉండగానే డోర్ లాగాడు.

తాళం లోపలే ఉందేమో తెలియదు.

మెట్లు దిగి వెళ్తుంటే ఎదురు ఫ్లాట్ లో ఉండే ఆస్మా ఎదురుపడి “ ఎలా ఉన్నారు?” అంటూ పలకరించింది.

అతను మాట్లాడకుండా వెళ్తుంటే ఆశ్చర్యంగా చూసింది. మెట్లమీద చితికిన వేలినుండి రక్తపు మరకలు. “ఆగండి భాయి సాబ్, కట్టుకడతాను” అంటూ లోపలికి వెళ్ళింది. బయటికి వచ్చి చూస్తే అతను దూరంగా వెళ్ళిపోతున్నాడు.

కాంపస్ లో గుబురుగా ఉన్న పసుపు పూల చెట్ల మధ్య దారిలో నడుస్తున్నాడు. దారినిండా రాలిన పూలు, ఆకులు. తడి తడిగా ఉన్న సిమెంట్ కాలిబాట. తలొంచుకుని నడిచాడు. ఛీఫ్ గదిలోకి వెళ్ళాడు.

కొన్ని రోజులు సెలవు కావాలన్నాడు.

రెండేళ్ళ తర్వాత, ఆమె వచ్చిందని ఛీఫ్ కి తెలుసు . స్నేహితుణ్ణి ఆట పట్టించేలా ఏదో కొంటె జోక్ వెయ్యబోయి ,

అతని వాలకం చూసి ఆగాడు.

"నువ్వు మామూలుగానే ఉన్నావా దేవ్? ఆరోగ్యం బాగానే ఉందికదా" అన్నాడు.

బాగానే ఉందన్నట్టు తలూపాడు.

“నీకు కావలసినన్ని రోజులు తీసుకో..ఫర్వాలేదు.”

బయటకు వెళ్ళేప్పుడు చూశాడు అతని కాలికి చెప్పులు లేవని.

కార్ పార్క్ లో ఉన్న కార్ తీశాడు. కొండవేపు పోనిచ్చాడు. వాగుకు కొద్ది దూరంలో ఆపి , నడుచుకుంటూ వాగు దగ్గరకు నడిచాడు. ఫ్లాట్ నుండి చూస్తే చిన్నగా ఉండే వాగు, దగ్గరగా చూస్తే చాలా పెద్దదిగా ఉంది.

కొద్ది దూరంలో తెల్లని గులకరాళ్ళు. శుభ్రమైన గులకరాళ్ళు. వాటిమీద కూర్చున్నాడు.

గుండెనిండా నల్లని మేఘాలు .

మేఘం వర్షించేట్లున్నాయి

ఎక్కడినుండో ఒక చినుకు.

వానచినుకు రాలి అతనిమీద పడింది.

అగ్నిలాంటి అశ్రుకణమొకటి జారింది. ఘనీభవించిన గుండెకరిగింది. చినుకులు పెద్దవై వాగులో కలిసిపోతున్నాయి. .

వాగు విపరీతమైన వేగంగా పారుతోంది. ఆలోచనలు ఎప్పుడూ లేనంత వేగంగా పరిగెడుతున్నాయి. వ్యర్థమైన పరుగు. ఎక్కడికో తెలియని పరుగు. లక్ష్యం లేని ఆలోచనలు. తన జీవితం ఎటువెళ్ళాలి. ఆమెను కోల్పోయిన తర్వాత ఒక బలమైన కోరిక కలిగింది . ఆమెను సుడిగాలిలా చుట్టుకోవాలనీ, మనసులో ప్రేమంతటితో ఆమెను కప్పేయాలనీ.

మెల్లగా వాగు పెద్దదవుతోంది. నీళ్ళు అతనికిందకు వస్తున్నాయి. అతని కారు తాళం , విప్పి పక్కన పెట్టిన కోటు నీళ్ళకు రెండూ కొట్టుకు పోతున్నాయి. అతనికి లేవాలనిపించలేదు.

స్నేహితుడు సమయానికి రాకపోతే అతనుకూడా ప్రవాహంలో భాగమై ఉండేవాడు.

కాసేపటికి వర్షం తగ్గింది. నీళ్ళు తేటపడ్డాయి. వాగు ప్రవహిస్తూనే ఉంది. దూరంగా పశువులు తిరుగుతూ పచ్చిక మేస్తున్నాయి. ఆకాశం నీలంగా ప్రకాశంగా ఉంది.

*****

“దేవ్, నీతో ఒక విషయం చెప్పాలి.”

…….

వినత నిన్న మెయిల్ ఇచ్చింది.

పేరు వినగానే గుండె బరువెక్కి కళ్ళలోకి దూకబోయింది.

తమాయించుకుని ఏమిటన్నట్టు చూశాడు.

“ఈ సంవత్సరపు రీసెర్చ్ అవార్డ్ కోసమని వచ్చిన అప్లై చేసిన వాళ్ళలో వాళ్ళబ్బాయి కూడా ఉన్నాడట. నేనొక్కణ్ణే ఇచ్చేది కాదుగదా, నువ్వూ సంతకం పెట్టాలని చెప్పాను. సో…నీకోసారి చెప్పమంది.”

పేరు , వివరాలు ఉన్న పేపర్ అతని ముందుంచాడు.

“ఆ అవార్డ్ ఎవరికివ్వాలో ఇదివరకే నిర్ణయమైపోయింది కదా?”

“నువ్వు తప్పకుండా హెల్ప్ చేస్తావనే ఉద్దేశంతో ఉంది వినత ఈ పని తప్పకుండా అయిపోతుందనే అనుకుంటోంది. పేరు మార్చడానికి నాకైతే ఏ అభ్యంతరం లేదు దేవ్. నువ్వుకూడా ఎప్రూవ్ చేస్తే….”

"అలా ఎలా? నచ్చిన వాళ్ళకివ్వడానికి, ఇదేమీ మన స్వంతం కాదు “

“వినత నిన్ను కాదన్నదని పగ తీర్చుకుంటున్నావా దేవ్?”

స్నేహితుడివంక మౌనంగా చూశాడు.

ఒక్కోసారి మాటలు పలకలేనంత పరుషంగా మౌనం మాట్లాడుతుంది.

“సారీ దేవ్. సరే తనతో నీ నిర్ణయం చెప్తాను.”

*****

రెండు రోజుల తర్వాత ఆమె ఫోన్ చేసింది.

“దేవ్. ఇన్నాళ్ళూ చెప్పకూడదని అనుకున్నాను. నీకు సంబంధం లేకుండా పెంచాలని అనుకున్నాను. ఈ చిన్నపని చేసిపెట్టు.”

చాలా సేపు మౌనంగా ఉన్న తర్వాత , కష్టం మీద పలికింది ఆమె గొంతు.

“నువ్వేం పరాయివాళ్ళకు చెయ్యడం లేదు. వాడు నీ బిడ్డే…”

ఎప్పుడో మరచిపోయిన గుండె బరువు మళ్ళీ తెలిసింది. నొప్పిగా అనిపించింది.

ఎంతోసేపు ఇద్దరూ నిశ్శబ్దంగా ఉన్నారు.

చప్పుడు వినిపిస్తే బయటకు చూశాడు. జడివాన మొదలైంది. తెరిచి ఉన్న కిటికీనుండి లోపలికి జల్లు పడుతోంది. టేబిల్ మీదున్న ముఖ్యమైన కాగితాలు తడుస్తాయని లేచి కిటికీ తలుపులు మూసేశాడు.

అప్పటికింకా ఆఫీసులోనే ఉన్నాడతను. ఆమె చెప్పిన పేరు మీద ఉన్న అప్లికేషన్ మీద క్లిక్ చేసి ఫోటో చూశాడు.

మసకబారిన పెళ్ళినాటి ఫోటో గుర్తుకొచ్చింది. అలాగే చూస్తూ ఉంటే మరింత మసకబారింది.

“ వాడెంతో కష్టపడ్డాడు. ఎన్నో ఆశలు పెట్టుకున్నాడు .”

“అర్హత కలిగిన వారు వేరే ఉన్నారు. వారికి అన్యాయం చెయ్యలేను.”

“ అవార్డ్ రాకపోతే చాలా బాధపడతాడు. నామీద కోపంతో… ”

ఆమెను ఆపేశాడు.

“నాకు నీపట్ల కోపం లేదు, ప్రేమ తప్ప.”

“ ఉంటే, ఈ చిన్న విషయానికి నో చెప్తావా? ”

“ఇది చేస్తేనే ప్రేమ. లేకపోతే కాదు.. ఇలా ఈక్వేషన్స్ లో ఇమిడేదాన్ని ప్రేమంటారా?”

“పోనీ నువ్వే చెప్పు, ఏమంటారో?”

“తనకు నేనెవరినో తెలుసా?”

“తండ్రి ఉన్నాడని తెలుసు కానీ, అది నువ్వని తెలియదు.”

“చెప్తావా?”

“ఏమని చెప్పను. మాకోసం చిన్న పని కూడా చెయ్యలేకపోయావని చెప్పనా?”

“"వృత్తిమీద ఇష్టంతో, అన్నీ పోగొట్టుకున్నానని చెప్పు. అతనికి అర్థం అవుతుంది.”

“ఇన్నాళ్ళూ నీగురించి, వాడికి చెప్పకపోవడం తప్పనిపించేది. ఇప్పుడా ఫీలింగ్ పోయింది. థాంక్స్.”

వర్షం పడుతూనే ఉంది. బయట చెట్లు తడుస్తూ ఉన్నాయి. అతనికి ఇంటికివెళ్ళే ఉద్దేశం లేదు. అయినా బయటకు వెళ్ళి వర్షం లో నుంచున్నాడు.

********

తర్వాత రోజు యూనివర్సిటీ కు సెలవిచ్చారు. తుఫాను కారణంగా, ఆవరణలో పడిపోయిన చెట్లను కూడా తొలిగించారు.